{Reborn} Good bye Sawada Tsunayoshi {Spacail Part}1 Year ago

ข้อมูลเบื้องต้น

ไม่มีอะไรมากนะฮะ เป็นภาคต่อจาก {Fic Reborn} Good bye Sawada Tsunayoshi นะฮะ

เนื้อเรื่อง

หญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่ภายในบ้าน สายตาของหญิงสาวนั้นมองไปนอกหน้าต่าง หญิงสาวมองแบบนั้นเพียงครู่ แล้วก็ลงมือเขียนอะไรซักอย่างลงในสมุดไดอารี่

เป็นอย่างไรบ้างจ๊ะ ซือคุง

นี่ก็ 1 ปีแล้วสินะที่ซือคุงจากไป

เป็นอย่างไรบ้าง

กินข้าวหรือยัง สบายดีมั้ย มีความสุขหรือเปล่า

เหงาหรือเปล่า มีเพื่อนมั้ย มีใครดูแลมั้ย

อยู่ที่นั่นมีใครรังแกมั้ย ยังมีคนว่าว่าเป็นสึนะจอมห่วยอยู่มั้ย

ขอโทษนะที่ถามอะไรโง่ๆ ก็เป็นห่วงนี่นา

ตอนนี้ทุกๆคนสบายดีนะจ๊ะ

ฮิบาริกับยามะโมโตะ ตอนนี้เขาเป็นแฟนกันแล้วนะ

แล้วซือคุงหล่ะ เป็นยังไงบ้าง มีใครมาดูแลหัวใจหรือยัง?

เมื่อวานหน่ะ คุณดีโน่เขามาหา

เขาฝากมา Happy Birthday ซือคุงด้วย

ทุกๆคนเขาคิดถึงซือคุงมากเลยนะ โดยเฉพาะโกคุเดระคุง

โกคุเดระคุง เขาคิดถึงซือคุงมากนะ เขามาหาแม่ทุกวันเลย แถมยังมีของติดไม้ติดมือมาฝากทุกวันด้วย ซือคุงโชคดีจังเลยนะที่มีเพื่อนดีๆแบบนี้

ตอนนี้ซือคุงหิวมั้ยหล่ะ เมื่อกี้ยามาโมโตะคุงกับฮิบาริคุง เพิ่งจะเอาเค้กมาให้

ตอนนี้แม่ต้องไปแล้วนะ Happy Birthday ซือคุง

ปล. ตอนนี้แม่ย้ายมาอยู่อิตาลี่แล้วนะ จะได้ไปหาซือคุงทุกวันเลย

“ฟุบ”

นานะปิดไดอารี่ที่เพิ่งเขียนเสร็จ

น้ำตาของผู้เป็นแม่ไหลลงมา อันที่จริง มันเริ่มคลอเบ้าตั้งแต่เธอเริ่มเขียนไดอารี่แล้วหล่ะ

เพียงแต่เธอพยายามกลั้นไว้ ไม่ให้ออกมา

เพราะ...... ไม่อยากให้สึนะเป็นกังวลที่เห็นเธอร้องให้

ถึงเวลามันจะล่วงเลยมา 1 ปีแล้วก็เถอะ แต่ว่านานะเองก็ยังไม่อาจทำใจได้

“กริ้ง” เสียงโทรศัพท์ของนานะดังขึ้น

“สวัสดีค่ะ” นานะรับสายโทรศัพท์ พยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่น แต่ก็ปิดไม่มิด

“คุณแม่เป็นอะไรหรือปล่าวครับ” เสียงปลายสายดังมาถาม ด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรหรอกจ่ะ ว่าแต่โกคุเดระคุงมีอะไรหรือเปล่า?”

“คือแบบนี้นะครับ วันนี้เราจะมีชุมนุมกันครับ เพื่อระลึกถึงรุ่นที่ 10 ผมก็เลยจะชวนคุณแม่ไปด้วย”

“งั้นหรือ  งานเริ่มกี่โมงหรือจ๊ะ?”

“ก็ อีกไม่นานครับ ประมาณ 6 โมงนี่แหละครับ”

“งั้นเดี๋ยวจะตามไปนะ”

“ครับ” โกคุเดระบอกแล้วกดตัดสาย

“เฮ้อ ซือคุง รู้มั้ย ทุกๆคนหน่ะ คิดถึงซือคุงมากเลยนะ” นานะว่า แล้วรีบวิ่งออกไปยังสถานที่ของ วองโกเล่ แฟมิลี่

ภายในสุสาน มีเด็กต้องสาปผู้หนึ่งยื่นพิงหินหน้าหลุมศพ

นัยน์ตาของเด็กคนนั้นเต็มไปด้วยน้ำตาและความเจ็บปวด

“สึนะ” รีบอร์นพึมพัม ภายในหัวยังมีภาพเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลที่แสนสุภาพและซุ่มซ่าม ความทรงจำที่เขาเคยมีกับคนคนนั้นถูกรีเพลยขึ้นมาอย่างที่ไม่มีทางที่จะหยุด และเจ้าตัวเองก็ไม่คิดที่จะหยุดภาพต่างๆนั้นด้วยเช่นกัน

ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบ เด็กหนุ่มคนนั้นตื่นสายเป็นอาจิน แถมซุ่มซ่ามจนตกบันใดอีกต่างหาก อีกทั้งขี้อาย ไม่กล้าแม้กระทั่งจะบอกรัก เคียวโกะ หญิงสาวที่เขาชอบ จนเขาต้องยิงกระสุนดับเครื่องชนเพื่อให้เขาบอกรัก เคียวโกะ

จนถึง..........ครั้งสุดท้าย เด็กหนุ่มคนนั้นใช้ร่างตัวเองบังกระสุนให้ทุกคน แต่ใบหน้าของเด็กหนุ่มคนนั้นไม่ได้แสดงความเจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย แต่กลับมีแต่รอยยิ้ม รอยยิ้มที่บ่งบอกถึงความสุข

“นายยิ้มบ้าอะไรของนายนะ” รีบอร์นเอ่ยถามออกมาอย่างแผ่วเบา

“วิ้ว!!” เสียงลมพัดผ่านรีบอร์นไป เหมือนกับจะพัดคำตอบของสึนะมา แต่รีบอร์นกลับไม่ได้ยิน

“นายจะบอกอะไรฉันนะ” รีบอร์นเงยหน้ามองท้องฟ้า ตอนนี้ท้องฟ้าช่างสดใส ต่างกับใจของเขาเหลือเกิน มืดมน หม่นหมอง คิดถึงนภาแห่งวองโกเล่....เหลือเกิน

ตอนนี้นายอยู่ไหนของนายนะ สึนะ

นายรู้หรือเปล่าวว่าตรงนี้ มีคนอีกกี่คนที่ร้องให้เพราะการที่นายปกป้องพวกเรา

ถึงนายจะเป็นสึนะจอมห่วยก็เถอะ แต่ในสายตาของฉัน นายไม่ได้ห่วยเลย

แต่นายหน่ะ เก่งมากเลยหล่ะ เก่งที่สุด เก่งที่สุดในบรรดาลูกศิษย์ที่ฉันเคยสอนมา

ถึงจะดูเซ่อซ่าซุมซ่ามก็เถอะ แต่นายหน่ะเป็นคนแรกที่ทำให้ฉันมีความสุขในเวลาสอนเลยนะนายรู้มั้ย

“ฟิ้ว” เสียงลมผัดผ่านอีกครั้งเหมือนจะบอกอะไรซักอย่าง

“นายคงสบายดีสินะ” รีบอร์นพึมพำ

สายลมได้พัดผ่านไปอีกครั้ง

“ถึงส่งลมมาแกล้งฉันเล่นแบบนี้” รีบอร์นพูดติดตลก

“แมะ แมะ” ในที่สุดน้ำตาที่รีบอร์นอดทนกลั้นเอาไว้ก็เอ่อล้นดวงตาอย่างห้ามไม่อยู่

“ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ ทั้งๆที่วันนี้ นายควรจะได้มีความสุข ในเมื่อวันนี้เป็นวันเกิดนายนิ แต่ว่าเพราะฉันเองนั่นแหละ เพราะฉันที่ทำให้วันนี้กลายเป็นวันตายของนาย ขอโทษจริงๆ” รีบอร์นพูดขอโทษบุคคลที่อยู่ภายในหลุดศพตรงหน้านี้

“สวัสดีรีบอร์น” โกคุเดระเอ่ยเรียกรีบอร์น รีบอร์นจึงเงยหน้าไปดู

“สวัสดีทุกๆคน” รีบอร์นเอ่ยทักทุกๆคน “พวกนายมาทำอะไรที่นี่”

“ก็วันนี้เป็นวันเกิดซือคุงแล้วก็...วันตาย ของซือคุงด้วย” นานะพูดคำว่า วันตาย ออกมาอย่างยากลำบาก

“นั่นสินะ” รีบอร์นพึมพำ

“สึนะ ฉันกับฮิบาริมีเค้กมาฝากนายด้วยหล่ะ” ยามาโมโตะพูดเสียงสั่นๆ แล้วจัดการวางเค้กลงตรงป้ายหน้าหลุมศพ “กินให้อร่อยนะ”

“ผมก็มีดอกไม้มาฝากรุ่นที่ 10 เหมือนกันนะครับ” โกคุเดระพูดแล้ววางดอกไม้ลงใกล้ๆกับเค้กของยามาโมโตะ

“ฉันก็เอาดอกไม้มาให้นายเหมือนกันนะ ซาวาดะ แล้วก็เคียวโกะด้วย วันนี้เคียวโกะมาไม่ได้หน่ะ” เรียวเฮก็เช่นกัน วางดอกไม้ลงที่อีกข้างของเค้ก

“สึนะ คุณแรมโบ้เอาลูกอมมาให้นะ เผื่อว่าสึนะจะชอบกิน” แรมโบ้เองยังไม่หายเศร้า “กินให้อ้วนไปเลยนะ สึนะ”

“ขอโทษนะซือคุง แม่ไม่ได้เอาอะไรมาเลย ขอโทษนะทั้งๆที่วันนี้เป็นวันเกิดซือคุงแท้ๆ” นานะพูดไป น้ำตาไหลไป

“ไม่เป็นไรหรอกครับ” โกคุเดระพูดปลอบใจ “ผมว่ารุ่นที่ 10 คงจะดีใจนะครับ ที่คุณแม่มาเยี่ยม”

“นั่นสินะ”

รีบอร์นมองภาพตรงหน้าอย่างซึ้งใจก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้าอีกครั้ง

‘นายรู้มั้ยสึนะ คนที่นี่หน่ะ เขาคิดถึงนายมากขนาดไหน’

สายลมพัดมาที่บริเวรนั้นเบาๆราวกับเข้าใจความคิดของรีบอร์น

“ผมว่าเราไปกันเถอะครับ รุ่นที่ 10 คงอยากจะพักบ้าง” โกคุเดระพูดทุกๆคนพยักหน้าเห็นด้วย แล้วทุกคนก็เดินออกไป

ปล่อยให้ ซาวาดะ  สึนะโยชิ หัวหน้า วองโกเล่  แฟมิลี่ รุ่นที่ 10 หลับอยู่ ณ. ที่ตรงนั้น ตลอดกาล